2. Historia zielonookiego

Harry
Każdy w życiu ma jakieś marzenie, jakiś cel do którego dąży. Ja najpierw chciałem śpiewać, dopiąłem swego. Później spotkałem dziewczynę w której bez pamięci się zakochałem, a teraz ja mam córkę ale jej już nie ma. Wszystko się posypało, teraz chodzę po sadach i kuratorach.
- Dziecko powinno wychowywać się w pełnej rodzinie.- powiedziała kobieta siedząca za biurkiem.
- Czy pani coś sugeruje?
- Mówię, że Darcy może mieć lepsze warunki do życia.
- Pani chyba sobie ze mnie żartuje. Daję jej wszystko co możliwe, a pani mi mówi, że może mieć lepsze warunki do życia.
- Zajmują się nią ciągle opiekunki, pana często nie ma w Londynie. Darcy powinna zamieszkać z dziadkami.
No tak rodzice Julie mogłem się tego spodziewać. Będą mi uprzykrzać życie do śmierci.
- To jest moje dziecko, nie ich i ja będę wychowywać. Z nikim jej nie będzie lepiej.- warknąłem.
- Sąd będzie kierował się dobrem dziecka. Gdyby miał pan, narzeczoną a przynajmniej dziewczynę, to już było by inaczej.
- Mam narzeczoną, planujemy się pobrać.- wypaliłem. 
- A to zmienia postać rzeczy, kiedy pańska narzeczona będzie mogła przyjść z nami porozmawiać?
- Niedługo.- odpowiedziałem.
Liliana 
Harry, bo tak nazywał się zielonooki zaczął opowiadać o swojej dwuletniej córeczce Darcy, o swojej narzeczonej która zmarła przy porodzie dziewczynki i o kuratorze który chciał mu odebrać dziecko. Bardzo szkoda mi go było.
- Nakłamałem, że mam narzeczoną, i że niedługo bierzemy ślub. 
- Jesteś gotowy dla córki spędzić dwa lata życia z zupełnie obcą dziewczyną tylko po to aby nie stracić dziecka?- zapytałam, dla mnie jego poświęcenie było wręcz niezrozumiałe dla mnie.
- Tak, nie chcę stracić Darcy jest dla mnie najważniejsza.- odpowiedział.- A twoja historia jaka jest?
- Też nie jest wesoła.
- Liliano ja ci opowiedziałem, teraz ty odwdzięcz się tym samym.
Takim sposobem opowiedziałam mu o ojcu alkoholiku, matce i młodszej siostrze. O pracy w kawiarni. Siedzieliśmy na tej ławce, dopóki słońca nie przysłoniły ciemne chmury. Wstałam z ławki razem z Harry'm. Patrzyłam jak z opuszczoną głową idzie w przeciwnym kierunku.
- Harry.- zawołałam za nim, chłopak się odwrócił i w tej samej chwili runą deszcz.
- Jeżeli chcesz to ci pomogę.- powiedziałam.
- Proszę powtórz.
- Mogę ci pomóc, chyba jestem miła i lubię dzieci. Nie znamy się, ale na prawdę mogę ci pomóc. 
Chłopak w trzech krokach pokonał  dzielącą nas odległość, w zielonych oczach malowała się nadzieja.
- Przecież mnie nie znasz.
- Ale mogę ci pomóc.

---

Dzisiaj taki krótki, ale mam nadzieję że się wam podobał. Mile widziane komentarze i do następnego.