Rozdział 64 Tak mi przykro

Harry

Oglądałem Tytanika z Izz, moje kochanie poszło do łazienki, nie powiem wyglądała nieco blado. Oglądałem dalej kiedy z korytarza dobiegł mnie dźwięk tłuczonego szkła. Pobiegłem w tamtą stronę. Moja Izi leżała na podłodze.  

- Izi- potrząsnąłem jej ramionami. Nie reagowała. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem na pogotowie. Karetka przyjechała po 5 minutach.- Mogę jechać z wami?- zapytałem

- Oczywiście.- wsiadłem z nimi do karetki.- Czy jest ona na coś uczulona.

- Nie. 

- Choruje na coś?

- Nie. Ona jest w ciąży.- powiedziałem. 

Dojechaliśmy do szpitala, Izz zabrali na jakiś badania a mi kazali wypełniać jakieś papierki. Próbowałem się skupić na tym co piszę kiedy zadzwonił telefon.

- Harry Styles gdzie wy się do cholery podziewacie.- usłyszałem zaniepokojony głos Zayna.

- W szpitalu.- odpowiedziałem.

- Co się stało?

- Dokładnie nie wiem, Izi jest na badaniach. - odpowiedziałem
- Daj znać jak coś będziesz wiedział.- poprosił Zayn
- Jasne.- powiedziałem.- Zayn kończę, bo właśnie przyszedł lekarz.- dodałem i się rozłączyłem.
Podszedłem do faceta w białym kitlu, jego mina nie wyrażała żadnych uczuć. Starszy facet, koło pięćdziesiątki, nieprzenikniony wyraz twarzy bardziej straszył niż dodawał otuchy pacjentom.
- Co z nią?- zapytałem.
- To pańska dziewczyna?
- Tak.- odpowiedziałem
- Bardzo mi przykro, ale nie udało nam się uratować dziecka.- powiedział lekarz. Dłonią przeczesałem włosy, nie wiedziałem co mam zrobić. Ze złości walnąłem pięścią w ścianę.- Proszę się uspokoić- upomniał mnie.
- Mogę do niej wejść?- zapytałem.
- Oczywiście.
 Wszedłem do sali, z której on przed chwilką wyszedł. Izi leżała skulona na łóżku, słyszałem jej ciche łkanie. Serce mi o mało co nie pękło. Podszedłem do dziewczyny i mocno ją przytuliłem.
- Harry nasze maleństwo...- nie dałem jej skończyć.
- Wiem kochanie.- dziewczyna wtuliła się we mnie jeszcze bardziej.
Jej łzy i ten smutek w jej czekoladowych oczach sprawiał mi więcej bólu, niż własne łzy. Trzymałem ją w ramionach, bo tylko to mogłem zrobić. Żadne słowa nie ukoiły by bólu, więc byłem przy niej. Do sali weszła pielęgniarka.
- Godziny odwiedzin się już skończyły.- powiedziała. Podeszła do Izz i odpięła Izz kroplówkę. Spojrzała w jej kartę.- Może pan zostać, ona powinna odpocząć.
- Dobrze.- powiedziałem.- Kochanie ja zadzwonię do chłopaków bo się martwią.
- Dobrze.- zgodziła się. - Harry ja chcę stąd wyjść, zabierz mnie stąd.
- Pójdę zapytać się lekarza kiedy cię wypuszczą. Poczekasz na mnie?- zapytałem
- Nigdzie się nie wybieram.- powiedziała, a blady uśmiech pojawił się na jej ustach.
- Za chwilę wracam.- powiedziałem i wyszedłem. Na korytarzu znalazłem lekarza.-Kiedy będę mógł ją stąd zabrać?
- Jutro rano.- odpowiedział. Trochę zły spojrzałem na lekarza, chciałem Izz zabrać stąd jak najprędzej.- Właściwie to już dzisiaj. Musi pan na nią uważać.
- Oczywiście.
- Ja pójdę przygotować wypis.- powiedział lekarz. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Zayna.
-Wiesz już coś?- zapytał
- Izi poroniła.- odpowiedziałem.
- Tak mi przykro.
- Ważne, że jej nic nie jest. Przyjechałbyś po nas do szpitala.
- Jasne.- odpowiedział mi kumpel.- Będę jak najszybciej. Wziąć jej coś do ubrania.
- Jeśli możesz.
- Jasne, że mogę. - powiedział i się rozłączył.
Wróciłem do sali Izz. Moje kochani z głową na kolanach płakało. Podniosła na mnie zapłakane oczy. Podszedłem do niej, usiadłem na łóżku, posadziłem ją sobie na kolanach i mocno przytuliłem.
- Przepraszam.- powiedziała.
- Za co kochanie?- zapytałem.
- Bo ty tak bardzo chciałeś tego dziecka.- podniosłem jej głowę do góry, tak aby patrzyła mi w oczy.
-To na pewno nie jest twoja wina. Nie masz za co mnie przepraszać.  Najważniejsze, że tobie nic nie jest.

Izabella

Położyłam się na łóżku i wtuliłam w Harrego. Bicie jego serca uspokajało mnie. Teraz w tej chwili bardzo potrzebowałam tych ramion. W końcu udało mi się zasnąć.

Chodziłam po lesie i szukałam, czegoś, kogoś. Nie mogłam określić czego. Spostrzegłam postać siedzącą na polanie. Odwrócił się do mnie i spojrzał na mnie dobrze znanymi mi zielonymi oczami. Urocze dołeczki ukazały się na jego policzkach kiedy się uśmiechną.

- To twoja wina.- usłyszałam z jego usta. Zamiast miłości w zielony oczach, znalazłam tam tylko nienawiść. Uśmiech zmienił się w grymas.- To przez ciebie.

- Harry ja przepraszam.- powiedziałam. Chłopak wstał i odszedł. - Harry wybacz mi. Harry. Harry nie odchodź.

Obudziłam się z krzykiem, cała zalana potem. Poczułam jak ktoś mocno mnie przytula. Spostrzegłam zielone oczy, nieco smutne, ale wypełnione miłością.

- Kochanie ja się nigdzie nie wybieram. Moje miejsce jest przy tobie.- powiedział do mnie zachrypniętym głosem.- To był tylko zły sen.

- Zły sen.- powtórzyłam. Rozejrzałam się po pokoju, było już widno, z ogrodu dochodziły czyjeś śmiechy.- Oni jeszcze nie wiedzą?- zapytałam.

- Tylko Zayn i Emili.Powiemy im jak będziesz gotowa.

- Chyba nigdy nie będę gotowa.- wtuliłam się w jego nagi tors.
- Chcesz coś do jedzenia?- zapytał.
- Coś bym zjadła.- odpowiedziałam.- Zejdę z tobą.- wstałam z łóżka i poszłam za Harrym. W kuchni siedział Peter i Louis.
- Właśnie już chciałem was budzić.- powiedział Louis.- Mamy mały problem.
- Jaki?- zapytałam.
- Kto zostanie chrzestnym dziecka?- nie dałam radę nic powiedzieć tylko wtuliłam się w Harrego.- Coś powiedziałem?
- Zamknij się Lou.- do kuchni weszli Emili i Zayn.- Harry ty wszystkim wytłumacz, a ja zajmę się Izi.- odezwała się moja przyjaciółka.
Razem z Emili poszłyśmy na górę. Położyłam się na łóżku, a ona obok mnie. Obie patrzyłyśmy się w sufit, tak jak byłyśmy małymi dziećmi. Milczenie było czymś co nam pomagało. 

_______________________________________________
Dzisiaj taki krótki, ale mam nadzieję, że się wam spodoba. Musiałam nieco namieszać.