Rozdział 66 Pogrzeb

Izabella

Harry od incydentu w dniu ślubu Leo nieco się zmienił. Sypiał na kanapie, ciągle bał się, że może coś mi zrobić. Oglądaliśmy film w salonie.

- Ja się położę.- powiedziałam.

- Ja jeszcze skończę oglądać.- powiedział.

Cmoknęłam go w usta i poszłam na górę. Położyłam się na wielkim łóżku i czekałam, aż przyjdzie. Wyłączył telewizor, ale nie pojawił się na górze. Czekałam jeszcze chwilę, aż w końcu zasnęłam. Obudziłam się w środku nocy, miejsce obok mnie było puste. Zeszłam na dół, Harry spał na kanapie. Położyłam się obok niego i przykryłam nas kocem.

- Izi co robisz?- zapytał mnie zaspany.

-Śpię.- odpowiedziałam.

- Czemu nie jesteś w sypialni?

- Nie lubię już spać bez ciebie.- nawet po ciemku wiedziałam, że uważnie mi się przygląda swoimi zielonymi oczami.- Harry czemu ciągle śpisz na kanapie.

- Zasnąłem oglądając.

- Nieprawda, prze cały tydzień zasypiasz oglądając. 

- Boję się, że coś ci zrobię. Nie chcę cię krzywdzić.

- Nic mi nie zrobisz. Harry kochanie, byłeś pijany.- powiedziałam.

- To mnie nie tłumaczy.

- Nie to nie, ale ja śpię z tobą na tej kanapie.- stwierdziłam wtulając się w niego.

- Przecież będzie ci nie wygodnie.- zauważył.

- Tobie też jest.- nie miałam zamiaru odpuścić. 

Czułam jak Harry wstaje i bierze mnie na ręce. Po chwili byliśmy już w naszej sypialni, a ja mogłam spać wtulona w niego.

Przeżyłam kolejny ślub, Harry podczas wesela nie tkną nawet szampana. Te jego wyrzuty sumienia wykończą mnie i jego. Leżeliśmy w jego pokoju kiedy rozległ się dzwonek mojego telefonu. 

- Emi coś się stało?

- Rodzice Camil nie żyją.- odpowiedziała.- Możecie wrócić wcześniej?

- Jasne, że tak.- powiedziałam i się rozłączyłam.

- Izi coś się stało?- zapytał zaniepokojony loczek widząc łzy na mojej twarzy.

- Rodzice Camil nie żyją.- odpowiedziałam i ogarnięta uczuciem bezradności wtuliłam się w niego. 

Pół godziny później żegnaliśmy się z rodzicami Harrego.  Co raz czułam rękę Harrego mocno ściskającą moją. W końcu dojechaliśmy pod domu. Otarłam swoje łzy i wbiegłam do domu. Na kanapie siedziała Camil wtulona w Niall. Spojrzała na mnie czerwonymi oczami od płaczu. Przytuliłam przyjaciółkę.

Ubrałam czarne rurki i czarną koszulę <klik>. Z grobową miną razem z Harrym zeszliśmy na dół. Wszyscy zapakowaliśmy się do samochodu. W kościele słuchaliśmy księdza, później pojechaliśmy na cmentarz. Po pogrzebie wróciliśmy do domu. Camil zamknęła się w pokoju. Całe te trzy dnie były jedną wielką maskarą. Siedzieliśmy na kanapie, kiedy z góry zeszła Cama z walizkami. Niall patrzył na nią ze szklanymi oczami.
- Nie mogę. - powiedziała i wyszła.
_______________________________________________
Dzisiaj taki słaby, ale mam kiepską motywację. Jestem po prostu na was zła. Wraca stara zasada 5 komentarzy nowy rozdział.