Rozdział 74 Mellody

Izabella

Jakoś udało nam się dojechać do szpitala. Nad wszystkim panowała Alice. Emili zabrano na porodówkę a my czekałyśmy na korytarzu. Pół godziny później na korytarz wpadli chłopcy. Okej, szybko się uwinęli. Jestem ciekawa kto prowadził.

- Gdzie Emili?- zapytał mnie Zayn.

- Na sali.- odpowiedziałam wskazując na drzwi.

Zayn znikną za drzwiami, a do mnie podszedł Harry. Przytuliłam się do  Harrego, brakowało mi tego.  

- Izi ty się dobrze czujesz?

- Tak, nam się nigdzie nie spieszy.- odpowiedziałam uśmiechając się do niego.  Poczułam delikatne kopnięcia.- Połóż rękę.- poprosiłam. Harry spełnił moją prośbę. Po jego minie można było wyczytać, że jest wzruszony. Dostałam delikatnego całusa. Na korytarzu pojawił się pan Thomas, pewnie już się dowiedział.

- Co się stało?- zapytał. 

- Emili rodzi.- odpowiedziałam

- A ty się dobrze czujesz?

- Tak panie Thomasie, nam się nigdzie nie spieszy.- znowu odpowiedziałam to samo. Usiadłam na drewnianym krześle i oparłam się o Lou, o którego drugie ramię opierała się El.

- Jak tam mój chrześniak?- zapytał Lou.

- Dobrze, strasznie kopie.- odpowiedziałam zamykając oczy.- Piłkarzem będzie.

- O fajnie to ja go nauczę grać.- ucieszył się Louis.- Zmęczona jesteś?

- Troszkę.

Harry usiadł kolo nas na krzesełkach. Oparłam się o mojego loczka i praktycznie już spałam kiedy pielęgniarka oznajmiła nam, że możemy już wejść do nich. W rękach Emili spała maleńka, słodka istotka. Za to Emili wyczerpana opierała się o Zayna. 

- Poznajcie Mellody Malik.- powiedział z dumą Zayn.

- Słodka jest.- powiedziałam przyglądając się małej.

Emili

Kilka dni po porodzie mogłam już wrócić do domu. Zayn był nieco przewrażliwiony. Zapinał małą w foteliku w samochodzie. 

-Emili wiesz jak to się zapina?- zapytał, a ja usilnie próbowałam nie zacząć się śmiać. 

Wysiadłam z samochodu i poszłam pomóc mu zapiąć Mellody w foteliku. Po chwili nasze słoneczko bezpiecznie spało w foteliku samochodowym. Nie jechaliśmy do chłopaków tylko do swojego domu. Zayn wziął nasze rzeczy, a ja zaniosłam do jej pokoiku. Kiedy grzecznie spała w swoim łóżeczka ja stałam nad nią i się jej przypatrywałam.

-  Co robisz?- zapytał Zayn.

- Patrzę.- odpowiedziałam wtulając się w niego.- Jest taka śliczna, nie mogę się na nią napatrzeć.

- Ja też. Cieszę się, że mam was dwie.- stwierdził i delikatnie pocałował mnie w usta. Oderwaliśmy się do siebie.- Trochę to dziwne całować się przy dziecku.
- Troszkę.- zgodziłam się z nim.
Miesiąc później
Dni mijały a mi coraz bardziej brakowało tego spontanicznego Zayna. Zrobił się opiekuńczy, odpowiedzialny i nieco mnie tym drażnił.  Przebrałam się z mojego dresu w jeansy, bokserkę i różowy sweter <klik> bo dzisiaj wychodziłam z Izz. Praktycznie wróciłam do swojego starego rozmiaru. Zeszłam na dół do kuchni, gdzie był Zayn.
- Na pewno dasz sobie radę?- zapytałam.
- Tak z Mel tworzymy zgraną drużynę.
- Jakby co to dzwoń.- ja chyba też zrobiłam się przewrażliwiona.
Dałam całusa Zaynowi, wzięłam kluczyki od samochodu i pojechałam do centrum handlowego. W kawiarni czekała na mnie Izz. Miło było się wyrwać z domu.
- Emili coś się stało?- zapytała po 10 minutach rozmowy. Ona znała mnie najlepiej.
- Tęsknię za moim Zaynem, tym nieprzewidywalnym który przeleciał dla mnie pół świata. Wszystko toczy się wokół Mellody.
- Emi proszę nie płacz, przecież nie jest tak źle.
- Rozmawiamy tylko o Mel.
- U to kiepsko.
- No kiepsko.- zgodziłam się z nią.
___________________________________________________
Jakiś taki sobie mi wyszedł nie mam weny, mile widziane komentarze i do następnego.